Als het treinverkeer ‘weer een keer’ ontregeld is omdat er iemand voor een trein is gesprongen, doe ik altijd mijn best om stil te staan bij het feit dat diegene die voor de trein sprong zich waarschijnlijk behoorlijk rot voelde. Ik denk aan de familie, mogelijke vrienden en kennissen van de overledene. Ik neem een moment om ze sterkte en het beste toe te wensen.

Ik heb nooit echt begrepen hoe mensen vol onbegrip en hard kunnen reageren als er iemand zichzelf van het leven heeft beroofd, maar het zal zijn omdat het deze mensen confronteert met hun eigen pijn waar ze vervolgens niet mee om weten te gaan.

Wanneer iemand zelfmoord pleegt, doet het me altijd denken aan hoe koud en hard de maatschappij kan zijn en hoe nodig hier verandering in dient te komen. Ja, natuurlijk kan ik het zeker ook lastig vinden als het treinverkeer voor de zoveelste keer ontregeld is. Het treinverkeer is op zo’n moment echter niet het enige wat ontregeld is. De gehele samenleving is in veel opzichten in grote mate ontregeld! Het is een ontregeling die al een hele lange tijd voortduurt. Dit wil niet zeggen dat er geen verandering kan komen in deze situatie.

Heel graag zou ik een samenleving zien waarin alles zodanig is geregeld dat niemand zich ‘genoodzaakt’ ziet om maar een einde te maken aan zijn of haar leven. Het beëindigen van je leven is namelijk niet de oplossing. Een samenleving kan alleen maar alles goed geregeld hebben, als het liefdevolle hart van genoeg mensen betrokken is en het verstand het hart dient in het bereiken van haar doeleinden. Alleen zo ontstaat een werkelijke zingevende orde voor iedereen.

Is het gepast om naar de maatschappelijke toestand te kijken, waar het gaat om het voorkomen dat mensen zelfmoord plegen? Ja zeker! Een beetje zoals het gepast is om wanneer een kind problemen ervaart, bij therapie niet alleen naar het kind zelf te kijken maar ook naar het gezin (het ‘systeem’ waar het kind deel van uitmaakt). Het is in het leven niet ongewoon dat mensen zich in bepaalde situaties machteloos voelen als een klein kind en niet weten wat te doen. Er wordt ons vaak ook niet geleerd wat te doen met die delen van ons die zich machteloos voelen als een klein kind. Volwassen mensen zijn uiteindelijk zelf verantwoordelijk voor hun leven, maar in elk geval een beetje naar elkaar omkijken is onze gezamenlijke verantwoordelijkheid! Het nemen van deze verantwoordelijkheid versterkt de samenleving waar we deel van uitmaken – het versterkt dus onszelf.

Wat doen we als we mensen met zelfmoord gedachten niet helpen? Wat doen we als we ons niet inzetten om op een actieve manier bij te dragen aan een meer vreedzame samenleving? Wat doen we als we niet ons hart volgen en ons verstand ons hierbij laten helpen? We plegen in dat geval psychische zelfmoord. ‘Oh, daar gaat een droom…nog één…ach, het was slechts een droom…’ Een beetje zoals in het nummer ‘Losing my religion’ van R.E.M. 

Wat gebeurt er als we onze dromen laten sterven? Martin Luther King zei dat we sterven op de dag dat we stoppen met praten over de dingen die ertoe doen. We verliezen als we niet langer ons hart volgen.

Als we weigeren ons hart te volgen, verliezen we ons het zicht op onze Ziel. En is niet elk stukje ‘Ziel’ je meer waard dan een duizend werelden? Ik kan me voorstellen dat mensen zelfmoord overdenken, omdat ze willen voorkomen dat ze hun ‘Ziel verliezen’ in de gekte van de gemechaniseerde en vaak verstikkende samenleving. De enige manier om de ‘Ziel te redden’ is echter, door onze angst om ons hart te volgen los te laten.

Allereerst dienen we onze gevoelens te erkennen. Het niet meteen zoeken naar oplossingen maar het allereerst erkennen hoe de situatie wordt ervaren, wordt ook aangeraden wanneer je een cursus suïcidepreventie volgt. Dit kan wanneer een persoon suïcidale gedachten heeft hem/haar opluchting geven. Als iemand op het punt lijkt te staan suïcide te plegen, kun je die persoon ook vragen of er misschien iemand is – die die persoon goed kent – waar hij/zij naar toe kan gaan op het moment dat je hem/haar spreekt. Ook kan je kijken of je de afspraak kunt maken dat die persoon in elk geval niks doet totdat je hem/haar weer ziet/spreekt. Tevens is suggereren 113 te bellen een optie.

Wat kunnen we verder – meer algemeen bekeken – doen wanneer de gevoelens omtrent een situatie erkend zijn? We geven onze gevoelens – schuldgevoelens, angstgevoelens, gevoelens van schaamte en verdriet etcetera – beetje bij beetje over en weten dat onze Ziel ongedeerd blijft. Dit is een beetje een mindfulness benadering, waarbij kenmerkend is dat gedachten, gevoelens en lichamelijk sensaties toegestaan en geobserveerd worden. Dit zonder dat we ons ermee identificeren en zonder dat we er vanuit hoeven te handelen. Dit kan strijd voorkomen die ervoor zorgt nog meer de ervaring te hebben verstrikt te raken in vervelende emoties. We onthouden: onze Ziel kan als het ware bedekt worden door een dik wolkendek, maar sterft nooit ofte nimmer!

Hoe ontdekken we onze Ziel, in plaats van deze te bedekken? Onze Ziel bedekken is wat we doen als we psychische zelfmoord plegen – we staan het levenslicht van de Ziel dan niet toe maar willen het verbergen. Waarom? Omdat het Zielelicht emoties in ons wakker maakt om te verwerken, wat we als heel confonterend kunnen ervaren. Daarom kiezen mensen er soms voor hun emoties niet te laten stromen en in overeenstemming te laten komen met het grotere vredige Zijn. Wellicht beseffen mensen niet eens dat deze optie er is! Wat zijn de gevolgen hievan? Wat gebeurt er als we bang zijn voor wat er zal gebeuren als we werkelijk gehoor geven aan de roeping in ons hart en ervoor kiezen hier steeds aan vast te houden? We hebben bijvoorbeeld de angst dat anderen op een manier reageren die ons niet aanstaat. Wat als we blijven vasthouden aan deze angst?

Als er teveel mensen vasthouden aan angst, schuld en haat, als teveel mensen psychisch zelfmoord plegen en dus hun meest diepe liefdevolle kern ontkennen, dan zal dit zich duidelijk aftekenen op het fysieke collectieve niveau. We zullen dingen zien zoals bijvoorbeeld een ineenstorting van het ecosysteem of andere catastrofes. Willen we onszelf als mensheid dit echt aandoen? We zijn hier echt niet toe genoodzaakt! Er is zeker een andere weg.

Laten we samen bereid zijn deze andere weg te vinden. De weg die ons bij een collectieve afgrond vandaan leidt. Dat wat we dienen te volgen is die liefdevolle en vreedzame innerlijke stem, die ons uit onze wanhoop trekt. We leren denken op een ander niveau. Dit is nodig want, zoals Einstein zei: “problemen kunnen niet opgelost worden op het niveau waarop we ze creëerden.” We dienen dit niveau te overstijgen. Niet door het fysieke lichaam te verwerpen. Wel door onze gevoelens en gedachten van schuld en angst, verdriet en woede steeds meer af te leggen. We hoeven deze versleten attributen niet te dragen. We mogen leven in de onaangetaste naaktheid van de Ziel.

Ik las eens in een spiritueel boek over vergeving dat er in de 20e eeuw meer mensen zijn gestorven door zelfmoord dan door oorlogen. Is dat niet verschrikkelijk?

Nee, niet langer willen we onze Ziel  ‘opofferen’! In plaats daarvan dienen we onze diepste angsten en zorgen op te lossen in het brandende vuur van vergeving. We dienen moedig te zijn. We dienen ons over te geven aan Liefde in universele zin. We dienen bereid te zijn een instrument te zijn van vrede.

Er zijn mensen die hun leven geven terwijl ze handelen vanuit haat. Ze hebben eerst psychische zelfmoord gepleegd. Wat treurig! Mensen plegen psychische zelfmoord in verschillende gradaties. Het uit zich op verschillende manieren van ongezond handelen zoals bijvoorbeeld: roken, niet met respect met het milieu omgaan, anderen gebruiken als gebruiksvoorwerp. Zie de collectieve gevolgen van collectieve psychische zelfmoord. Zie hoe individuen, ook gevoelige individuen met het hart op de juiste plaats hieronder lijden. We dienen ons als mensheid meer te richten op het leven met het hart op de juiste plaats. Alleen zo voorkomen we catastrofes.

Hoe meer er vanuit het liefdevolle en vredige hart wordt geleefd en hoe meer het verstand het hart dient, hoe beter catastrofes het hoofd kunnen worden geboden. Dit is wat nodig is. Geld is niet verkeerd, maar mensen op hun waarde beoordelen aan de hand van de hoeveelheid geld die ze verdienen is pure afgoderij. Het is een totaal onjuist idee dat verdorven is. Het is een idee dat hoognodig gecorrigeerd dient te worden!

We dienen te handelen vanuit liefdevolle inspiratie. Laten we in het stemhokje of daarbuiten geen psychische zelfmoord plegen. Laten we gedachtegangen die ontwrichtend en ziekmakend zijn geen stem geven of deze de ruimte geven door te besluiten maar helemaal niet te stemmen! Laten we zo mogelijk altijd stemmen op de meest mens-, dier- en milieuvriendelijke partij.

Laten we deze partij voor, tijdens en na verkiezingen vanuit liefde zoveel mogelijk inspireren om het juiste te doen. Bijvoorbeeld door voor meer sociale en ecologische duurzaamheid te lobbyen. Lobbyen dient niet iets te zijn wat slechts gedaan wordt door grote multinationals die vooral geven om hun korte termijn winst. Nee, we dienen niet toe te geven aan de stem die ons ertoe aanzet (psychische) zelfmoord te plegen. We dienen onze waarheid te vinden en deze met vrede uit te spreken. We mogen anderen zeker wijzen op hun verantwoordelijkheid maar dienen altijd onze eigen verantwoordelijkheid te nemen door dit zoveel mogelijk vanuit een staat van rust en vrede te doen. En natuurlijk mag er passie zijn!

En als mensen niet luisteren is het aan ons om door te gaan ons vanuit vrede uit te spreken en onze ervaring van vrede te verdiepen. Hoe doen we dat?

Toen Jezus aan het kruis hing zou hij volgens de Bijbel gezegd hebben: “Heer vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.” De wereld verkeert voor een groot deel in een ‘gekruisigde toestand’ en de liefdevolle houding  waar vanuit Jezus deze uitspraak deed, mag een algemene levenshouding zijn. Als we iets doen wat niet zo liefdevol is, dan mogen we ook tegen onszelf zeggen: “Heer vergeef mij, want ik weet kennelijk niet helemaal wat ik doe.” Sta dan toe dat de Liefde die nooit of te nimmer veroordeelt, jouw waarneming corrigeert zodat je gewaarzijn van de intrinsieke waarde van ieder wordt hersteld! Alleen dit herstelt de wereld. Het doet een diep verrot systeem transformeren. Het wordt veranderd door iets dat altijd dieper gaat en hoger is dan elke verdorvenheid. Het wordt veranderd door het eeuwig, vormloze, liefdevol en vredige Licht dat – misschien verborgen maar toch zeker altijd aanwezig – te vinden is, ongeacht religie of levensbeschouwing, stralend in al onze harten! Het is het stralende Licht in ons allemaal dat we ten diepste Zijn – het Licht dat straalt als één !

Copyright © Marlon Wong-Sioe 2020

*Geschreven voor wereld suïcide preventie dag.

Als deze column je aanspreekt, dan zal mijn boek ‘Een Spirituele Samenleving’ je waarschijnlijk ook aanspreken! Alvast heel veel leesplezier!

Zelf meedenken over het onderwerp? Word dan lid van de groep: Samen een Spirituele Samenleving creëren

Like ook de pagina: Een Spirituele Samenleving: mens-, dier- en milieuvriendelijk samenleven en/of Marlon Wong-Sioe.

Marlon Wong-Sioe studeerde hbo Theologie en is schrijver van het boek: ‘Een Spirituele Samenleving: een gids om mens-, dier- en milieuvriendelijk samen te leven’.